نور حق خاموش شدنی نیست.
همیشه برایم سوال بود
زمان جنگ وقتی خبر شهادت فرماندهانِ جنگ می‌رسید مردم چکار می‌کردند؟
چطور می‌توانستند از پسِ این حالِ خراب بر بیایند؟
چطور می‌توانستند شعله‌ی کم جانِ امید را در دلهایشان زنده نگه‌دارند و امیدوارانه به زندگی هایشان ادامه بدهند؟
و حالا خودم همین زمانه‌ام،
زمانه‌ای که هر روز خبری از راه میرسد شال عزای شهادت سرداری و رئیس جمهوری و فرمانده‌ای هنوز از گردنمان نیوفتاده که عزادارِ عزیزِ دیگری می‌شویم.
میبینید با اینهمه مسیر هرگز متوقف نمی‌شود و نخواهد، راهِ حق همواره ادامه خواهد یافت و قطعا به حضورِ افراد وابسته نیست گرچه از دست دادنِ هر کدام از این‌ها خسارتی‌ست جبران نشدنی
اما این افراد مکتبی را دنبال کرده اند و قوت بخشیده اند که مربوط به سی سال و چهل سال پیش نیست،
قطعا قدمتِ زیادی دارد قدمتی به درازای تمامِ خونهایی که ظالمان بر زمین ریختند
اما نتوانستند نورِ حق را خاموش کنند.