آموزگارِ سخت گیرِ روزگار
بسم الله الرحمن الرحیم…
حتما شنیده اید که میگویند درد مثل کوه میآید مثل مو می رود
درد یکباره، سنگین، آوار می شود
و نَفَس آدمی را به شماره می اندازدُ
مثل مو می رود همان قدر باریک و ظریف، درد همین است،
آمدنش پر هیاهوست و رفتنش بی سر و صداو مردِ میدان میخواهد که وقت هیاهو دم نزنی و وقت سکوتش شکر کنی،
دردها هر کدام آموزگاری هستند با رسالتِ عبد نمودنِ ما، باید که صبورانه تحمل کنیم و حتی اخم آموزگارِ سخت گیرِ روزگار را به جان بخریم
تا بیاموزیم آنچه نمیدانیم، دردها گاهی بهانه اند برای قریب تر شدن، یونس پر از دردِ مردم ِ زمانه اش بود
لبریزِ لبریز آنقدر که تاب نیاورد و مهمان تاریکیِ شتابش شد!
اما در دل نهنگ(درد) نزدیک شد آنقدر که صدایش از دل تاریکی به عمق نور رسید …
دردهای ما مقدس اند اگر چشم هایمان جز خدا نبیند، درد بهانه است کسی ما را صدا زده است
