چه بحر است آنکه علمش ساحل آمد
این روزها که بساط تبریک روز معلم برپاست و هر کسی سر تعظیم فرود می آورد نزد معلمی که او را از تاریکی جهل بیرون آورده باید مرور کنیم معلم بودن و متعلم بودن را، باید بار دیگر مقام و منزلت این حرفه را بیشتر بشناسیم و به سرچشمه اش رجوع کنیم، وقتی استاد شهید مطهری میفرماید: بهترین معلم کسی است که همواره بهترین متعلم باشد. یعنی هیچ کس از ما اگر در مقام معلم هم باشد از مقام متعلم بودن دور نیست و البته بهتر اینست که هرگز از این مقام دور نباشد، چنانچه پیامبر اکرم(ص) فرمودند: تمام خیر دنیا و آخرت با علم است و تمام شر دنیا و آخرت با جهل و حیرت آور اینکه خداوند دستور به دعایی می دهد و پیامبر اکرم(ص) اینچنین دعا می کنند: ( ای پروردگار من به علم من بیفزا) * و این سخن تنها و تنها مقام علم آموزی را نزد خداوند روشن می سازد اما حال سخن اینست که کدام علم ؟!!! بعید است علمی که خداوند به افزایشش سفارش می کنند از جنس علوم دانشگاهیِ امروز باشد! بعید است که علمی با اینهمه تاکید خلاصه شده باشد در چند ساعت سواد آموزی سر کلاس های دبستان و دبیرستان و دانشگاه و نزد برخی اساتید که خود را مبرا از متعلم بودن می دانند و همواره معتقدند به همه علوم احاطه ی کامل دارند!!! علم آن است که وجود را چنان سنگین کند که با هر بادی وجود زیر و رو نشود.
