ابتدا و انتهای این مسیر یک حرف بیشتر ندارد… “هیهات مناالذله”
یک غمی هست در روضه های کوتاهِ امام حسن علیه السلام که دل را آتش میزند و آدمی را بی اختیار به کوچه های داغدارِ مدینه می برد، به بیراهه رفته اند آنها که روضه ی چراغ می خوانند و با سوز و گداز از نداشتن گنبد و بارگاهِ عظیم سخن میگویند که در این بارگاهِ خاکی رازی بزرگ خفته، اصلا از معجزات عشق اینست که گاهی در شور و همهمه و غوغای حسینی دل را صفا میدهد گاهی در سکوت و آرامشِ بقیع جان را شعله ور میکند، مقصد یکی است راه های رسیدن تفاوت دارد، یکی می شود امامِ عصای دستِ حضرت مادر که همیشه کوچه های مدینه آزارش داده و تمام ِ عمرِ کوتاهش تنهاترین سردار بوده اما هرگز مقابل ستم سرِ تسلیم فرود نیاورد و عاقبت جام زهر از دستِ نزدیک ترین و ظالم ترین و شقی ترین آدمِ زندگی اش نوشیده و در خاکِ پر التهابِ بقیع جای گرفته است، و دیگری میشود امامی که باز ظلم را تاب نیاورده و راهی شده و عاقبت عاشورای خونینش چراغ راهی شده برای ما گمراهان و کربلایی به پا کرده است که تا قیامت خونش در آن میجوشد و از جوشش این خون اسلامِ ناب جان میگیرد، فرقی ندارد از کدام مسیر بروی ابتدا و انتهای این مسیر یک حرف بیشتر ندارد…
“هیهات مناالذله”
انتشار با ذکر منبع (lohehonar.com) بلامانع است.
