گاهی آدم دلش می‌خواهد در هیاهوی دنیا گم شود…
نه از خستگی؛ از این‌که می‌بیند هر چه نام و نشان بیشتر می‌شود، دلش کمتر آرام می‌گیرد.
پیرزنی می‌گفت: «هر که خودش را کوچک کند، اهل‌بیت او را بزرگ می‌کنند… این را از زندگی‌ام فهمیده‌ام، نه از کتاب‌ها.»
این شعر روی دیوار خانه‌اش بود:
هر که شد گمنام‌تر، زهرا خریدارش شود؛
بر در این خانه از نام و نشان باید گذشت…
شاید راز آرامش همین باشد؛
اینجا جایی‌ست که ارزش آدم‌ها را نه شهرت می‌سنجد، نه ظاهر…
اینجا ملاک، پاکیِ دل است.
تو آخرین بار کی برای حضرت زهرا سلام الله علیها، از نام و ادعا گذشتی؟
…………..
زیبایی وقتی ماندگار می‌شود که روح را آرام کند…
👇
